poniedziałek, 1 grudnia 2014

Sir Isaac Newton

Sir Isaac NewtonSir Isaac Newton (ur. 25 grudnia 1642?/4 stycznia 1643 w Woolsthorpe-by-Colsterworth, zm. 20 marca?/31 marca 1727 w Kensington) – angielski fizyk, matematyk, astronom, filozof, historyk, badacz Biblii i alchemik. Odkrywca zasad dynamiki.
W swoim słynnym dziele Philosophiae naturalis principia mathematica (1687 r.) przedstawił prawo powszechnego ciążenia, a także prawa ruchu leżące u podstaw mechaniki klasycznej. Niezależnie od Gottfrieda Leibniza przyczynił się do rozwoju rachunku różniczkowego i całkowego.
Jako pierwszy wykazał, że te same prawa rządzą ruchem ciał na Ziemi, jak i ruchem ciał niebieskich. Jego dociekania doprowadziły do rewolucji naukowej i powszechnego przyjęcia teorii heliocentryzmu. Podał matematyczne uzasadnienie dla praw Keplera i rozszerzył je udowadniając, że orbity (w większości – komet) są nie tylko eliptyczne, ale mogą być też hiperboliczne i paraboliczne. Głosił, że światło ma naturę korpuskularną, czyli że składa się z cząstek, którym towarzyszą fale decydujące o ruchu rozchodzenia się światła[1]. Był pierwszym, który zdał sobie sprawę, że widmo barw obserwowane podczas padania białego światła na pryzmat jest cechą padającego światła, a nie pryzmatu, jak głosił 400 lat wcześniej Roger Bacon.
Rozwinął prawo stygnięcia. Sformułował twierdzenie o dwumianie i zasady zachowania pędu oraz momentu pędu. Zajmował się też pomiarami prędkości dźwięku w powietrzu i ogłosił teorię pochodzenia gwiazd. Jako pierwszy opisał matematycznie zjawisko pływów morskich (1687).

Odkrycia

W 1679 Newton powrócił do swojej pracy nad grawitacją i jej wpływem na orbity planet, odwołując się do praw Keplera. Swoje wyniki opublikował w De motu corporum (1684). Obejmowała ona początki praw ruchu, które zostały szerzej omówione w Principiach.
Philosophiae naturalis principia mathematica (Matematyczne podstawy filozofii naturalnej, bardziej znane dzisiaj jako Principia), zostały opublikowane w 1687 dzięki zachęcie i finansowemu wsparciu Edmunda Halleya. W dziele tym Newton ogłosił trzy uniwersalne zasady dynamiki, które przetrwały niezmienione aż do czasów Alberta Einsteina. Użył łacińskiego słowa gravitas (ciężar) do nazwania siły, którą obecnie znamy pod nazwą grawitacji i zdefiniował prawo powszechnego ciążenia. W tej samej pracy przedstawił pierwsze analityczne wyprowadzenie, oparte na prawie Boyle’a, wzoru na prędkość dźwięku w powietrzu.
Był zwolennikiem teorii atomistycznej oraz skończoności prędkości światła, gdy idee te nie były jeszcze powszechnie akceptowane przez świat nauki.
Principia przyniosły Newtonowi międzynarodową sławę i uznanie. Zdobył krąg wielbicieli.
 
 

Żródła:

wtorek, 1 kwietnia 2014

Maria Skłodowska-Curie





Maria Skłodowska Curie
 (ur. 7 listopada 1867 w Warszawie, zm. 4 lipca 1934 w Passy) – fizyczka, chemiczka, dwukrotna laureatka Nagrody Nobla.


W 1891 roku, Maria Skłodowska wyjechała z Polski (Królestwa Polskiego) do Paryża, by tam kontynuować studia na Sorbonie (na ziemiach polskich w XIX w. kobiety nie mogły studiować, a i we Francji było to rzadkością); następnie rozwinęła tam swoją karierę naukową. Była prekursorką nowej gałęzi chemii – radiochemii. Z jej inicjatywy prowadzono także pierwsze badania nad leczeniem raka za pomocą promieniotwórczości. Jest jedyną kobietą, która tę nagrodę otrzymała dwukrotnie, a także jedynym uczonym w historii uhonorowanym Nagrodą Nobla w dwóch różnych dziedzinach nauk przyrodniczych[b]. Jest ona też jedyną kobietą, która spoczęła w paryskim Panteonie w dowód uznania zasług na polu naukowym
 
Osiągnięcia
Do jej dokonań należą: opracowanie teorii promieniotwórczości, technik rozdzielania izotopów promieniotwórczych oraz odkrycie dwóch nowych pierwiastków – radu i polonu
Dwukrotnie wyróżniona Nagrodą Nobla za osiągnięcia naukowe, po raz pierwszy w roku 1903 z fizyki wraz z mężem i Henrim Becquerelem za badania nad odkrytym przez Becquerela zjawiskiem promieniotwórczości, po raz drugi w 1911 roku z chemii za wydzielenie czystego radu i badanie właściwości chemicznych pierwiastków promieniotwórczych.
 
















http://www.youtube.com/watch?v=Uw2YU9TdnOA
http://pl.wikipedia.org/wiki/Maria_Sk%C5%82odowska-Curie


wtorek, 25 marca 2014

Ernest Rutherford



Ernest Rutherford

 



Biografia

Urodził się w Spring Grove (obecnie Brightwater) niedaleko miasta Nelson w Nowej Zelandii. Studiował w Nelson College, a doktorat otrzymał w Canterbury College (dziś Uniwersytet Canterbury).
W roku 1895 młody Rutherford przybył do Europy. Podjął pracę naukową w Wielkiej Brytanii w Laboratorium Cavendisha, będącym częścią Uniwersytetu Cambridge.
W latach 1895-1898 prowadził badania nad promieniowaniem wytwarzanym przez niektóre pierwiastki chemiczne. Odkrył, że ta radiacja zawiera dwie składowe obdarzone ładunkiem elektrycznym. Promienie dodatnie nazwał promieniowaniem alfa, ujemne – promieniowaniem beta.
W roku 1898 Rutherford otrzymał posadę w katedrze fizyki na Uniwersytecie McGill w Montrealu.
W roku 1907 Rutherford podjął pracę na University of Manchester. Podczas pracy w tym ośrodku wykonał eksperyment Rutherforda.
Rutherford miał przepuklinę. Zmarł 19 października 1937 roku w godzinach wieczornych.
W roku 1997 jego imieniem został nazwany sztuczny pierwiastek unnilquadium.





Osiągnięcia

  • Podczas pracy w University of Manchester wykonał eksperyment Rutherforda.

Doświadczenie Rutherforda:
Źródło promieniotwórcze emituje strumień cząstek α. Strumień uderza w cienką złotą folie (~0,00004 cm), następnie detektor określa kąt pod jakim cząstki zostały rozproszone na foli. Jeżeli zakładamy, że materia ma masę równomiernie rozłożoną, po uderzeniu strumienia cząstek alfa, przy odpowiednio wysokich energiach, cząstki te powinny „przebić” materię i zaobserwowalibyśmy na ekranie detektora jedno skupisko scyntylacji. Obserwacja jednak temu przeczy – widzimy, że niewielka część cząstek przechodzących przez folie uderza w detektor pod znacznie różnymi kątami a i zdarzają się takie, które odbijają się od folii tak jakby napotkały centralnie na swej drodze masywną przeszkodę. Co więcej można zaobserwować, że w zasadzie większość wyemitowanych cząstek przechodzi przez folie tak jakby stanowiła ona pustą przestrzeń. Na tych przesłankach oparta jest teoria Rutherforda istnienia jądra w atomie










  • W roku 1908 otrzymał za to odkrycie Nagrodę Nobla z chemii.
  • Kolejnym osiągnięciem Rutherforda było dokonanie przemiany atomów azotu w tlen.
  • W roku 1919 Rutherford został szefem Laboratorium Cavendisha. Pod jego nadzorem prowadzono prace, które zostały nagrodzone trzema Nagrodami Nobla. James Chadwick zaobserwował eksperymentalnie neutrony, John Cockcroft oraz Ernest Thomas Sinton Walton rozbili jądro atomowe korzystając z akceleratora cząstek, a Edward Victor Appleton udowodnił istnienie jonosfery.


















Niels Henrik David Bohr






 Niels Henrik David Bohr 







 



  
Niels Henrik David Bohr 
(ur. 7 października 1885 w Kopenhadze, zm. 18 listopada 1962 tamże) – duński fizyk, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w 1922 za opracowanie badania struktury atomu.





Urodził się w Kopenhadze jako syn Christiana Bohra, profesora fizjologii uniwersytetu w Kopenhadze i Ellen Adler, pochodzącej z bogatej żydowskiej rodziny aktywnej w duńskich kołach finansowych i politycznych. Jego młodszy brat Harald był znanym matematykiem oraz piłkarzem (reprezentował Danię na igrzyskach w Londynie (1908)). Początkowo bracia grali nawet razem w drużynie akademickiej Akademisk Boldklub.
W 1910 roku Niels poznał Margrethe Nørlund, z którą wziął ślub w 1912. Małżeństwo miało sześciu synów, z których jeden, fizyk jądrowy Aage Niels (1922-2009), także otrzymał nagrodę Nobla (1975). Najstarszy syn Bohrów, Christian (ur. 1916) utonął w 1934 w wypadku żeglarskim, a najmłodszy, Harald, urodzony w 1928 zmarł w wieku 10 lat po przebyciu we wczesnym dzieciństwie ciężkiegozapalenia opon mózgowych


W 1913 roku opublikował pracę, w której opisał swój model budowy atomu wodoru. Oparł swój model na pewnych postulatach.
·                    Pierwszy: moment pędu elektronu jest równy nh (h kreślone – stała Plancka h podzielona przez 2π). Tylko na orbicie zgodnej z tym postulatem elektron nie promieniuje.
·                    Drugi postulat: Różnica energii elektronu na dwóch sąsiednich orbitach jest równa iloczynowi stałej Plancka oraz częstotliwości fali promieniowania. Postulat ten tłumaczy tzw. widmo atomowe.
Dalsze orbity zawierają więcej elektronów niż bliższe, co tłumaczy chemiczne własności pierwiastków. Elektron może przemieszczać się pomiędzy poszczególnymi orbitami dzięki emisji lub pochłanianiu fotonów. Postulaty Bohra stały się podstawą mechaniki kwantowej. W roku 1916 Bohr został profesorem na Uniwersytecie w Kopenhadze, a w 1920 – kierownikiem nowo stworzonego Instytutu Fizyki Teoretycznej. W roku 1922 otrzymał nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki za "badania struktury atomów oraz emitowanego przez nie promieniowania"

sir Joseph John Thomson



Thomson Joseph John, sir (1856-1940), ojciec Sir G.P. Thomsona, fizyk brytyjski, profesor uniwersytetu w Cambridge. Dyrektor Cavendish Laboratory (1883-1918), członek Royal Society (od 1884) i wielu Akademii Nauk (m.in. od 1921 Polskiej Akademii Umiejętności).

Laureat 
Nagrody Nobla w 1906 za badania nad przewodnictwem elektrycznym gazów, co zaowocowało odkryciem elektronu (1897). Wyznaczył stosunek ładunku elektronu do jego masy (sformułował zasadę działania spektrometru masowego), odkrył, że liczba elektronów w atomie równa jest połowie liczby masowej. Opracował pierwszy nowożytny (błędny) model atomu, w którym ujemne elektrony były równomiernie rozmieszczone wśród (wówczas jeszcze nie poznanych) dodatnio naładowanych cząstek. Potwierdził (1897) korpuskularny charakter promieniowania katodowego. Wraz ze swoim uczniem E. Rutherfordemodkrył i zbadał jonizację powietrza wywoływaną przez promieniowanie rentgenowskie (1896). Wykazał istnienie trwałych izotopów neonu (1913, wspólnie z F.W. Astonem).